Çocuğunuzun bağımsızlığı için bu ebeveynlik yöntemini uygulayın…

Jerome Bruner’in 1976’da ortaya koyduğu iskele metaforu, ebeveynliğe dair radikal bir bakış açısı sunar. Bu yaklaşım, çocukların gelişim sürecinde ebeveynlerin rolünü, onları sabırla destekleyen bir yapı üzere düşünür.

İskele, tıpkı bir bina inşa edilirken gereksinim duyulan dış dayanak üzere, çocukların sağlam bir kişilik ve maharet inşa etmeleri için onlara sağlanan yardımı temsil eder.

Bu yardım, çocuğun gereksinimleri doğrultusunda vakitle azalır ve sonunda bağımsızlıkları pekiştiğinde büsbütün çekilir.

İskele ebeveynliği, sırf akademik muvaffakiyete odaklanmaz; birebir vakitte duygusal, toplumsal ve davranışsal gelişimi de kapsar. Çocukların öz inançlarını kazanarak, kendilerini söz edebilme ve zorluklarla başa çıkabilme hünerlerini geliştirmelerine imkan tanır.

Bu modeli benimsediğinizde, yalnızca çocuğunuzun güçlü bir birey olarak büyümesini sağlamakla kalmaz, birebir vakitte gelecekte diğerlerine dayanak verebilecek bir yetişkin olmasını da mümkün kılarsınız.

1. Yapı ve altyapı: İskelenin temeli, bir çocuğun inanç hissini oluşturacak tüm rutinler ve kurallar ile şekillenir. Tertipli yemek saatleri, uyku vakitleri, aile içindeki küçük ritüeller, çocuğun kendini inançta hissetmesini sağlar. Bu temeller, çocuğun dünyada kararlı adımlar atabilmesi için en değerli birinci adımdır. Ebeveynler, bu sistemi kurarak istikrarlı bir ömür modelini çocuklarına sunar.

2. Duygusal dayanak ve empati: Çocukların duygusal dünyalarını kabul etmek, ebeveynlikte en değerli yapı taşlarındandır. Onların hissettikleri hiçbir vakit geçersizleştirilmemelidir. Çocuklar hislerini açıkça söz edebilmelidir; bu, onları duygusal manada güçlü bir birey olarak yetiştirebilmek için kritik bir maharettir. Destekleyici bir ebeveyn, çocuklarının hissettiklerini anlar ve gerektiğinde profesyonel yardım almayı da ihmal etmez.

3. Teşvik ve cesaretlendirme: Çocukların başarısızlıkları, onların büyüme seyahatlerinde karşılaştıkları engellerdir. İskele ebeveynliği, başarısızlıkla uğraş etmeyi, yanılgılardan ders almayı teşvik eder. Çocukların tekrar denemeleri için cesaretlendirilmeleri gerekir. Her başarısızlık, onlara yine kalkmayı ve denemeyi öğretir. Çocuklar, başarısızlıkla yüzleşmeyi öğrenerek, hayatta karşılarına çıkan zorluklara karşı daha dirençli hale gelirler.