Duygusal zekâ, bir çocuğun hayat uzunluğu sürecek mutluluğunun, bağlantılarının ve hatta meslek muvaffakiyetinin temel taşıdır. Ve bu zekâ, doğuştan gelen bir yetenek değil; öğrenilen, geliştirilen, modellere muhtaçlık duyan bir maharettir. Pekala ebeveynlere ne üzere sorumluluklar düşüyor?
Bir çocuğu büyütmek, sırf onu doyurmak, giydirmek ya da yeterli bir okula göndermekten ibaret değildir. Gerçek ebeveynlik, çocuğun ruhuna dokunmayı, hislerini anlamayı ve o hislerle nasıl baş edeceğini ona göstermeyi içerir. Ne yazık ki, birçok anne-baba bu kritik adımı atlıyor: hislerin fark edilmesini ve işlenmesini ihmal ediyor.
Peki nerede kusur yapıyoruz?
Çocuk üzülünce çabucak neşelendirmeye, sonlanınca susturmaya çalışıyoruz. Halbuki çocuklarımızın üzülmeye, kızmaya, hayal kırıklığına uğramaya hakkı var. Tıpkı bizim üzere… Asıl değerli olan, bu hislerle nasıl başa çıkacaklarını bilmeleri. İşte burada devreye duygusal rehberlik giriyor.
Duyguları tanımak ve isimlendirmek
Bir çocuğun hislerini tanıması, onun iç dünyasını anlamasının birinci adımıdır. “Kızgınsın zira arkadaşın oyuncağını aldı, değil mi?” demek, çocuğun hem yaşadığını tanımasına hem de kabul edilmesine yardımcı olur.
Bu yalnızca kolay bir empati değil; çocuğa, “duyguların değerlidir ve onları anlamak seni güçlü kılar” demektir. Ve bu anlayış, vakitle çocukta hislerini bastırmak yerine onları sağlıklı biçimde tabir etme alışkanlığı geliştirir.
Önlerini süpürmek yerine, yol göstermek
Her sorunu çocuk ismine çözmek, ona uygunluk değil, aslında kötülük etmektir. Zorlukla karşılaştığında “Ben hallederim” demek yerine, “Bu durumda sence ne yapabiliriz?” diye sormak, çocuğun düşünme ve tahlil üretme marifetlerini tetikler.
Böylece çocuk, hayatın iniş çıkışlarına karşı dirençli, kendi yolunu bulabilen bir birey olur. Yardım etmek demek, tahlili sunmak değil, tahlile giden yolda onunla yürümek demektir.
Duyguları yönetmeyi öğretmek
Çocuklar ne dediğimizi değil, ne yaptığımızı izler. Biz öfkelendiğimizde bağırıyorsak, onlar da öfkelerini bağırarak dışa vurur. Fakat biz “Şu an kızgınım, sakinleşmek için biraz vakte gereksinimim var” diyorsak, çocuklar da bu yaklaşımı benimser. Hisler bastırılmaz, yok sayılmaz; kabul edilir ve yönetilir. Bu farkındalık, çocuğun gelecekte hem kendi hayatında hem bağlarında duygusal dengeyi kurmasını sağlar.
Gelecek, hislerle inşa edilir
Ebeveynlik bir yarış değil, bir rehberlik seyahatidir. Bu seyahatte çocuğa verebileceğimiz en değerli armağan, onun hislerini tanıyan, anlayan ve yönetebilen bir birey olmasını sağlamaktır. Zira bir çocuk hislerini tanıdığında, kendini tanır. Kendini tanıyan çocuk ise, dünyayı değiştirebilir.
Book a Consultation
It’s easy and free!
